Futuristic violence and fancy suits is het soort titel waarvan de schrijver zegt dat hij lekker duidelijk is, omdat je precies weet wat je kan verwachten. En dat klopt ook. Denk Pulp Fiction gemarineerd in technologie. Bij het lezen heb ik geregeld hardop moeten lachen.
De 22-jarige Zoey groeit op in een trailer park met haar moeder. Op een dag erft ze het fortuin van haar vader, Arthur Livingston. Arthurs levenswerk was het bouwen van een stad in de woestijn, een stad zonder regels waarin iedereen kon doen en laten wat hij wou; een libertaristisch paradijs genaamd Tabula Ra$a. Politie komt er niet en er geldt het recht van de rijkste.
De personages (hoewel sterk aangezet) worden realistisch neergezet en het is niet moeilijk om je voor te stellen wie de hoofdrollen in de onontkoombare verfilming zullen spelen. De zwarte humor, exorbitante verspilling en afgehakte ledematen vliegen je om de oren. De schrijfstijl is voor 95 procent een camera-invalshoek, d.w.z. je krijgt een beschrijving van wat je ziet en wat men zegt maar er is geen alwetende verteller; je krijgt bijna niet te weten wat iemand denkt. De achtergrond van de personages worden met flashbacks toegelicht maar deze komen op het juiste moment en storen het verhaal niet. Een verfilming kan niet uitblijven en dat is maar goed ook.
In deze nabije toekomst is er een netwerk genaamd Blink waarin iedereen continue alles publiekelijk kan streamen wat hij meemaakt – de schrijver geeft hier een interessant kijkje in wat er kan gebeuren als alles publiek wordt en publieke opinie een steeds primairder motivatie wordt.
De achterkant van het boek is trouwens net zoals de titel een prima samenvatting van de stijl ervan. Gezien de inhoud denk ik ook niet dat het toeval is dat het verhaal 69 hoofdstukken heeft.
Bindend advies: lezen!