Deel vier, of deel twee, afhankelijk van hoe je telt, in de serie Ray Electromatic Mysteries. Raymond Electromatic is de laatste robot ter wereld. In de jaren 1950 zat de VS vol met robots. Ze deden werk waar mensen geen zin meer in hadden en aan het eind van dat decennium waren de mensen ze zat en werden de robots opgedoekt. Raymond kwam als laatste uit de fabriek en mocht met zijn supercomputer-evenknie Ava een detectivebureau runnen om te kijken of ze winst konden maken. Ava had echter al snel in de gaten dat huurmoord meer oplevert dan detectivewerk en paste Raymonds programmering aan zodat hij de moorden uit kon voeren. Zijn eerste opdracht was om professor Thornton, hun schepper, om zeep te helpen.
Volgens de schrijver is deze serie het verloren gewaande werk van Raymond Thornton Chandler, de bekende schrijver van detectives die een hekel had aan scifi en deze serie schreef om te laten zien hoe belachelijk het was.
Op zich een aardig uitgangspunt en Adam Christopher is bepaald geen onverdienstelijk schrijver. Zijn boeken lopen lekker door en zitten vol humor. Maar. Het feit dat Ray een robot is, maar voor 24 uur geheugentape mee kan nemen, elke dag opgeladen moet worden, geen gezichtsuitdrukking heeft en dus alles ‘on the inside’ doet – dat weten we nou wel. Het is allemaal leuk als je van detectiveromannetjes uit de jaren 50-60 houdt en de sfeer van Hollywood uit die tijd kan waarderen, maar het is allemaal in de breedte. Meer van hetzelfde.
Leuk tijdvedrijf maar niet meer dan dat.