Het ruimteschip Ananke heeft de opdracht om een geheime technologie te testen voor de politiestaat genaamd System. Twee insluipers worden betrapt als ze proberen de computer te saboteren. Gaandeweg leren we de insluipers, de bemanning en de kunstmatige intelligentie die het schip bestuurt beter kennen en hun motieven begrijpen.
Verschillende verhaallijnen komen in het boek bij elkaar en lijken elkaar soms bijna te beïnvloeden. Er is enige symboliek, soms wat zwarte humor, wat actie maar het verhaal drijft vooral op de spanning en de mogelijke uitkomsten.
Persoonlijk vind ik het sterk en pakkend geschreven, zeker voor een debuutroman. Het is geen space opera gevuld met snelle actie. (Niet dat dat moet, maar als je daarnaar op zoek bent dan is Lightless niet het antwoord.) De karakters en de achtergrond van de maatschappij worden stukje bij beetje verder uitgediept en zetten de lezer aan zelf te beslissen wat goed of slecht is.
Vanwege de kunstmatige intelligentie en de beperkte setting enigszins vergelijkbaar met 2001: A space odyssey maar de focus ligt niet hier niet alleen op de computer; minstens zo belangrijk is verhaal in het verhaal, over System en de mensen die erin opgegroeid zijn.
Interessante maar niet al te geloofwaardige ontwikkeling van de AI maar dat mag de pret niet drukken. Ik vond Lightless een zeer goed boek en een verrijking voor het genre omdat de nadruk niet op de scifi ligt, terwijl deze wel een voorwaarde is – hoewel dat misschien pas in de volgende twee delen van de trilogie tot uitdrukking komt.
Advies: lezen als je van thrillers houdt en niet per se op zoek bent naar space opera.