“The logical heir to Isaac Asimov and Arthur C. Clarke,” schrijft Stephen King op de kaft van Omega. Daar klopt weinig van: McDevitt heeft een heel eigen stijl. Zijn verhalen hebben realistische karakters en zijn drama is ongeforceerd. Sommige schrijvers introduceren personages met tegengestelde karakters om conflicten te creëren. Dat doet vaak erg geforceerd aan. James P. Hogan schreef een hele serie zonder kunstmatige conflictdrama en die doet volgens mij (en vele anderen) zeker niet onder voor scifi mét. Sterker nog: geforceerde drama kan me gestolen worden. Clarke deed dit vaak, maar compenseerde met sterke vragen en techniek.
Omega gaat over de zgn. Omega-wolken die door de ruimte bewegen en alles vernietigen met rechte hoeken. Het is een reddings- en ontdekkingsverhaal. Hoewel de idee van een omega onwaarschijnlijk klinkt, is het geen onmogelijkheid en dat is een beetje McDevitts devies: wat niet onmogelijk is, zou best eens waar kunnen zijn.
Enige handwavium in de vorm van faster-than-light-travel maar gezien de verhouding tussen fatsoenlijke drama (namelijk in niet-overheersende hoeveelheden), spanning en filosofie vond ik Omega een geweldig boek om te lezen. Geen wereldschokkende stof tot nadenken maar wel erg fijne scifi.
Your enticle helped me a lot, is there any more related content? Thanks! https://www.binance.com/en/register?ref=P9L9FQKY