Fast-food-scifi: goed genoeg, leest makkelijk weg, lekker voor tussendoor.
Over de hele wereld zijn delen van een zesduizend jaar oude, enorme, onverwoestbare robot verspreid. Wie heeft het ding gemaakt, en waarom? Het verhaal wordt verteld in de vorm van interviews met de hoofdpersonen, videologs en missieverslagen. Het is eigenlijk één groot camerastandpunt. Er is geen enkele bladzijde met actie: álles is een verslag.
De man die de interviews afneemt, blijft onbekend maar hij blijkt zeer invloedrijk en heeft toegang tot kapitalen. Hij doet denken aan The Cigarette Man uit The X-Files, maar met een vleugje droge humor:
-We’re also missing a pilot. I thought Kara would be here by now.
-She should be here soon. She may have been involved in an accident.
-What happened? Is she OK?
-She is fine. She may not have had the accident yet.
Ondanks de vorm krijgt Neuvel het voor elkaar je redelijk goed bij de karakters te betrekken. Er zit zelfs enige dynamiek in en dat is best knap gedaan als je alleen maar interviews en anderszins logfiles hebt om mee te werken.
Je moet ervan houden, dit genre. Eenvoudige militaire science fiction die het niet al te nauw neemt met zijn geloofwaardigheid. Ik noem het positief pretentieloos: het boek probeert zich niet beter voor te doen dan het is. Het is zoals een film van Steven Seagal: je verwacht geen acht-sterrenrating op de IMDb maar het is een aangename anderhalf uur hersenloos geweld. Sleeping Giants zal niet de nobelprijs voor de literatuur winnen maar het is een aangename drie avonden pagina’s omslaan.