Renolds is een schrijver die doorgaans flink de tijd neemt om zijn verhaal op te bouwen: het produceren van pillen is hem niet vreemd. Hij heeft ook de nodige korte verhalen geschreven.
Slow bullets is een zgn. novella: niet zo lang als een roman maar langer dan een kort verhaal. Een kleine 200 pagina’s in dit geval.
Soldaat Scur komt terecht op een ruimteschip – een gevangenisschip dat blijkbaar stuurloos is. De opvarenden zijn op elkaar aangewezen om te overleven.
Misschien komt het doordat ik het niet van hem gewend ben, maar ik vond Slow bullets niet genoeg uitgewerkt. Alle ingrediënten zijn er: een achtergrondverhaal; conflicterende groepen; persoonlijk drama; mysterie; onontdekte werelden; en vreemdelingen met vreemde verhalen. Maar alles wordt slechts kort aangestipt alvorens verder te rennen met het verhaal.
De titel verwijst naar de gewoonte (in dit universum) om soldaten te voorzien van een kogel die zich heel langzaam door hun lichaam beweegt en informatie bevat over de soldaat, diens geschiedenis en diens acties. Maar nergens legt de schrijver uit waarom dit per se met een kogel moet. Volstaat een regulier implantaat niet (of een dogtag)? En waarom wordt de kogel niet gewoon aangebracht op de plek van bestemming in plaats van de andere kant van het lichaam?
Het is geen vervelend boek om te lezen maar het wekt sterk de indruk dat het het script is voor een pilot van een tv-serie of op z’n minst een nieuwe serie romans. Er zijn zó veel losse eindjes en onbeantwoorde vragen.
Advies: lezen als je op de bus moet wachten. Dit is waarschijnlijk de opmaat naar een nieuwe serie van Reynolds.