Michel Faber is wat je noemt een wereldburger: geboren in Nederland, opgegroeid in Australië, woont tegenwoordig in Schotland. Zoals hij nationaliteit overschrijdt, zijn zijn boeken ook moeilijk te vangen in één genre. Overkoepelende thema’s zijn tegenstellingen, verandering en het fenomeen dat een geschiedenis verschillende verhalen kan hebben. Sowieso boeiende verhalen dus. 
In The book of strange new things wordt pastoor Peter Leigh, een man met een verleden, naar de planeet Oasis gestuurd om de lokale bevolking, waarover maar weinig bekend is, het woord te gaan brengen. Zijn vrouw blijft op Aarde achter en ze houden contact door brieven, een soort interplanetair emailsysteem dat alleen tekst toestaat.
Deze roman gaat in op het karakter van de hoofdpersonages tegen een scifi-achtergrond. Voor scifi-liefhebbers is er wel het een en ander te halen maar het boek drijft er niet op – het had net zo goed een historische roman kunnen zijn: man en vrouw gescheiden door een verre reis; hoewel de scifi echt wel wat toevoegt.
Het zal wel aan mij liggen en laat het je er absoluut niet van weerhouden dit boek te lezen, maar de ondertitel die bij het lezen constant door mijn hoofd zweefde, was Don Camillo op de maan.
Grappig en treffend voorbeeld van mijn typering van Fabers genre-overkoepeling: Google Play biedt het boek aan met een andere kaft dan mijn versie.
Advies: lezen: het is goed voor je.
The book of strange new things werd mij aangeraden door @_katrijn en geleend door @EvelineFM, waarvoor mijn dank.
Ik was vooral ook erg benieuwd hoe het afliep op aarde, want daar ging het niet helemaal lekker ook..
Ik wil geen spoilers geven maar we weten natuurlijk niet of dat écht zo was.