In het nawoord vertelt Scalzi dat hij eigenlijk bezig was met een ander boek, maar dat dat niet opschoot. Toen hij daarmee uiteindelijk stopte, floepte The Kaiju Preservation Society er ineens uit. En dat merk je, want zo laat het zich ook lezen: snel, zonder de mogelijkheid ondertussen te stoppen.
Jamie Gray struikelt in een baan als een klusjesman bij de geheimzinnige Kaiju Preservation Society. Het enige dat Jamie ervan weet is dat ze met grote dieren werken. Wat volgt is een mix van Jurassic Park, de nerdenhumor van Charles Stross’ Laundry Files en MASH. Ik wil niet teveel weggeven, maar denk aan vechtende, vliegende Godzilla’s op kernenergie met daartussen een zeppelin met een verzameling wetenschappers en Jamie (‘I lift things’).
Jamie heeft een bijna-graad in science fiction en dat zorgt voor een heel aantal leuke scifi-verwijzingen in het verhaal.
Hoewel het bijna niet anders kan, skipt Scalzi naar mijn smaak teveel uitleg. Je komt dan formuleringen tegen als ‘There is science behind it, I just don’t carry it around in my head.’ Voor het verhaal is dat niet storend maar ik vind het een gemiste kans. Desalniettemin krijg je bij het lezen wel de indruk dat het genoeg klopt om erin te blijven geloven. Er is ruim voldoende Scalzi-humor.
De karakters zijn geloofwaardig in zoverre een karakter in een scifi-actiekomedie geloofwaardig moet zijn. Ze hebben achtergrond en dynamiek en je merkt duidelijk dat Scalzi een bedreven schrijver is, maar het overheerst niet.
The Kaiju Preservation Society is een achtbaan waar je inklimt en waar je na afloop onmiddelijk nog een keer in wilt.
Advies: lezen!